Hugo Leichtentritt

---

Życiorys

Hugo Leichtentritt, po przeniesieniu się do Stanów Zjednoczonych w 1889 roku, rozpoczął swoje studia na Uniwersytecie Harvarda, gdzie był uczniem Johna Knowlesa Paine’a, uzyskując dyplom w 1894 roku. Następnie swoje kształcenie kontynuował w Paryżu w latach 1894–1895, a potem w Hochschule für Musik w Berlinie od 1895 do 1898.

Po zakończeniu studiów w Berlinie, Leichtentritt uczył się pod okiem Oscara Fleischera oraz Maxa Friedlaendera na Uniwersytecie Berlińskim. W 1901 roku uzyskał tytuł doktora, bazując na swojej dysertacji zatytułowanej „Reinhard Keiser in seinen Opern: Ein Beitrag zur Geschichte der frühen deutschen Oper”. W latach 1901–1924 pracował jako wykładowca w Klindworth-Scharwenka Konservatorium w Berlinie.

Warto zaznaczyć, że przez wiele lat Leichtentritt pisał artykuły muzyczne, które ukazywały się w różnych czasopismach niemieckich oraz amerykańskich. Po 1933 roku był zmuszony do opuszczenia Niemiec z powodu rosnących problemów politycznych. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych kontynuował swoją karierę akademicką, wykładając na Uniwersytecie Harvarda w latach 1933–1940, a następnie na Uniwersytecie Nowojorskim od 1940 do 1944 roku.

Twórczość

Działalność muzykologiczna Hugo Leichtentritta charakteryzuje się popularno-naukowym podejściem oraz pragmatyzmem. Przejąwszy od Hugo Riemanna metodologię analizy, skoncentrował się na wydzielaniu ugrupowań dźwiękowych. W swojej pracy oparł logikę architektoniczną dzieła muzycznego na uporządkowaniu liczby taktów. Łączył pojęcia i zasady muzyczne z estetyką wyrazu oraz psychologią dźwięku. W przeciwieństwie do wielkich postaci muzykologii XIX wieku, unikał łączenia nauki o formach muzycznych z zasadami komponowania.

Warto zaznaczyć, że poza swoją działalnością w muzykologii, Leichtentritt był także utalentowanym kompozytorem. W jego dorobku znajduje się opera komiczna Der Sizilianer, która miała premierę w Fryburgu Bryzgowijskim w 1920 roku, a także symfonie, koncerty skrzypcowe, wiolonczelowe i fortepianowe. Jego twórczość obejmowała również utwory kameralne, fortepianowe i pieśni. Niestety, jego kompozycje nie zdobyły większej popularności.

Ważniejsze prace

Hugo Leichtentritt, jako znacząca postać w dziedzinie muzyki, pozostawił po sobie wiele wartościowych dzieł, które stały się istotnym wkładem w historię muzyki. Jego prace są wynikiem wieloletnich badań oraz pasji do muzyki. Oto lista najważniejszych publikacji, które warto znać:

• Frédéric Chopin, pierwsze wydanie w Berlinie w 1905 roku, a następnie 3. wydanie w 1949 roku,
• Geschichte der Musik, opublikowana w Berlinie w 1905 roku; przekład angielski pod tytułem Everybody’s Little History of Music wydany w Nowym Jorku w 1938 roku,
• Geschichte der Motette, wydana w Lipsku w 1908 roku,
• Musikalische Formenlehre, opublikowana w Lipsku w 1911 roku, 5. wydanie w 1952 roku; przetłumaczona na angielski jako Musical Form w Cambridge w 1952 roku,
• Erwin Lendvai, wydanie z Berlina w 1912 roku,
• Ferruccio Busoni, publikacja z Lipska w 1916 roku,
• Analyse der Chopin’schen Klavierwerke, dwutomowe dzieło wydane w Berlinie w latach 1921–1922,
• Ignatz Waghalter, opublikowane w Nowym Jorku w 1924 roku,
• Händel, wydane w Berlinie-Stuttgart w 1924 roku,
• Music, History, and Ideas, publikacja z Cambridge w 1938 roku,
• Serge Koussevitzky, The Boston Symphony Orchestra and the New American Music, wydane w Cambridge w 1946 roku,
• Music of the Western Nations, wydane i uzupełnione przez Nicolasa Slonimsky’ego, Cambridge 1956 roku.

Prace te odzwierciedlają nie tylko wiedzę Leichtentritta, ale także jego zaangażowanie w badania nad różnorodnymi aspektami muzyki, jej historii oraz form.

---

Oceń: Hugo Leichtentritt

---