Jan Bociański

Jego rodzina miała korzenie chłopskie, był synem Wojciecha i Wiktorii z d. Stefaniak. Warto zaznaczyć, że Jan miał brata, Ludwika Bociańskiego, który wyróżniał się jako powstaniec i wojewoda, oraz siostrę, Marię Bociańską-Radomską, aktywną w ruchu niepodległościowym.

Bociański był uczestnikiem powstania wielkopolskiego w 1918 roku, gdzie pełnił rolę szefa kompanii w 1 Pułku Grenadierów Kujawskich. Po tym doświadczeniu, w 1920 roku, wstąpił do armii jako ochotnik. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii, a potem służył w 14 pułku artylerii jako plutonowy podchorąży.

W 1926 roku ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Poznańskiego. W tym samym roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie już dwa lata później awansował na stanowisko prowizorycznego referendarza oraz został oddelegowany do Prezydium Rady Ministrów. Jego kariera publiczna obejmowała także rolę sekretarza premierów, w tym Józefa Piłsudskiego, Kazimierza Bartla oraz Kazimierza Świtalskiego w latach 1926–1931.

Ważnym etapem w życiu Bociańskiego była jego działalność w Oddziale II Sztabu Generalnego, gdzie zajmował się zadaniami wywiadowczymi w polskiej służbie zagranicznej. Pełnił również funkcje attaché w ambasadzie w Paryżu i wicekonsula w Opolu oraz Morawskiej Ostrawie. W końcu 1938 roku objął stanowisko kierownika konsulatu w Morawskiej Ostrawie.

W trakcie kampanii wrześniowej Bociański został ewakuowany do Rumunii, gdzie był zaangażowany w działania wywiadowcze. Od maja 1940 roku z rangi podporucznika służył w Wojsku Polskim we Francji, a później w Zjednoczonym Królestwie, pełniąc istotne funkcje, w tym tłumacza oraz kierownika referatu żydowskiego w MSZ na uchodźstwie w Londynie w latach 1943–1945.

Pod koniec lat 30. XX wieku, Jan Bociański brał udział w tworzeniu organizacji niepodległościowych na Śląsku, w tym pierwszej struktury niepodległościowej w 1933 roku oraz podobnych inicjatyw w 1938 roku na Zaolziu. Jego działalność miała znaczący wpływ na ruchy społeczne w regionie.

Jan Bociański był żonaty z Felicją. W tragicznych okolicznościach zmarł w trakcie podróży na Bliski Wschód. Jego ciało spoczęło wraz z bratem na londyńskim cmentarzu Gunnersbury, gdzie później ekshumowano zwłoki Ludwika Dociańskiego, przenosząc je do rodzinnego Pleszewa.