Antoni Kozłowicz

---

Życiorys

Antoni Kozłowicz urodził się w rodzinie Ludwika i Franciszki, z domu Bilińska. W trakcie swojego dzieciństwa kształcił się w szkole realnej w Kaliszu oraz Ostrowie. Już od 1905 roku był aktywnym członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W przededniu I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej, gdzie awansował do stopnia sierżanta. Niestety, w 1917 roku odniósł ciężkie obrażenia prawej ręki, co skutkowało jego demobilizacją.

Po powrocie do swojego regionu w Wielkopolsce, Kozłowicz podjął się organizacji kompanii pleszewskiej, z którą wyruszył, by wspierać powstańców w Poznaniu. W trakcie walk brał udział w bitwach pod Parzynowem, Zdunami, Miejską Górką oraz Rawiczem. Niezwykle istotnym momentem jego kariery wojskowej było uczestnictwo w zdobyciu stacji kolejowej w Krotoszynie, które miało miejsce 1 stycznia 1919. Akcja ta została przeprowadzona przy wsparciu pociągu pancernego „Poznańczyk”. Za swoje zasługi w bitwach pod Parzynowem i Rawiczem, gdzie wraz z kompanią zdobył aż trzy ciężkie karabiny maszynowe, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W trakcie walk w powstaniu wielkopolskim Kozłowicz ponownie odniósł ciężkie rany.

7 lutego 1919 roku Antoni Kozłowicz otrzymał awans na podporucznika. Jako oficer 8 pułku strzelców wielkopolskich brał udział w całym szlaku bojowym wojny polsko-bolszewickiej. Ponadto, był uczestnikiem III powstania śląskiego. W dalszej części swojej kariery z rangi oficera rezerwy został zatrzymany w czynnej służbie w 60 pułku piechoty.

8 stycznia 1924 roku zatwierdzono jego awans do stopnia porucznika z datą senioralną 1 czerwca 1919 oraz 1299. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W marcu tego samego roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Pułtusku, gdzie pełnił obowiązki oficera ewidencyjnego. Dwa lata później, w lutym 1926 roku, w związku z likwidacją swojego stanowiska, wrócił do macierzystego pułku w Ostrowie Wielkopolskim.

Antoni Kozłowicz pozostawał oficerem rezerwy powołanym do czynnej służby, a następnie został przeniesiony do PKU Warszawa Miasto II. W miesiącach przynależnych 1926 i 1927 awansował i zajmował różne stanowiska, a 19 marca 1928 roku otrzymał awans na kapitana, z datą senioralną 1 stycznia tego samego roku oraz 7. lokatą w korpusie oficerów administracji. Po przeniesieniu do kadry oficerów służby intendentury, w lutym 1929 roku, przeszedł w stan spoczynku, mając na uwadze pogarszający się stan zdrowia spowodowany ranami.

Kończąc swoją służbę wojskową, Anton Kozłowicz pełnił funkcję kierownika kancelarii w PKU Warszawa Miasto II. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, jednak wkrótce został wzięty do niewoli przez siły niemieckie, a następnie sowieckie. Zmarł 12 sierpnia 1940 roku w Warszawie i został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

W życiu osobistym Antoni Kozłowicz był żonaty z Franciszką Haliną Kotowską, z którą doczekał się dwójki dzieci: syna Wojciecha (urodzonego w 1929 roku), który został dziennikarzem oraz córki Wandy Zyty, pielęgniarki, urodzonej w 1931 roku. W przestrzeni publicznej jego pamięć nadal trwa dzięki tablicom pamiątkowym, jakie umieszczono na koszarach w Pleszewie oraz na dworcu w Krotoszynie.

Ordery i odznaczenia

Antoni Kozłowicz, znany ze swojej odwagi, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami. Poniżej przedstawiamy najważniejsze odznaczenia, które otrzymał:

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4772,
• krzyż Niepodległości,
• krzyż Walecznych dwukrotnie,
• złoty krzyż zasługi.

---

Oceń: Antoni Kozłowicz

---